Nu de wolf zich weer vestigt in ons land, zullen Roodkapje en haar familie ook snel komen. Vervolgens wordt het lied met de dolle rit van drs. P. (troika hier, troika daar) ook vanzelf weer waar.
Geruststellend is misschien dat een Nederlandse jager in Duitsland een wolf heeft doodgeschoten, omdat het dier ‘zijn jachthonden aanviel en niet van wijken wilde weten’, een vredesoverleg dat blijkbaar uit de hand liep. Zouden er in Nederland schapenboeren zijn die zich ook zo’n ongelukje wensen?
Elke keer dat ik zo’n wolvenbericht lees komt onwillekeurig de muziek van Prokofiev boven; het stuk Peter en de Wolf, grijsgedraaid toen ik klein was, waarschijnlijk nog op 48 toeren. Het gaat over het jongetje Peter dat na wat angstige momenten op een listige manier de wolf in zijn achtertuin vangt. In het stuk heeft elk personage of dier een eigen muziekinstrument, ook de kat (klarinet), de eend (die door de wolf werd opgegeten; hobo) en het vogeltje (dwarsfluit); de grootvader (fagot), Peter zelf (strijkers) en niet te vergeten de wolf (hoorns) en de jagers (pauken). Op een of andere manier maakte dit stuk meer indruk op me dan Carnaval der Dieren van Saint Saens, dat in die tijd ook veel op stond, maar waarvan de muziek me bijna niet is bijgebleven. Wikipedia meldt dat de proloog van Disney’s Belle en Het Beest op een deel van dit stuk is gebaseerd. Dat is dan een sprookje waarin Roodkapje weer wat ouder is (maar misschien wat hardleers).
De muziek van Peter en De Wolf blijft dan een tijdje in m’n hoofd hangen, een beetje zoals Carnaval van De Efteling, maar dan zonder de irritatie.